~VANAF 2 APRIL OP NETFLIX~
BELGIË:- De Belgische regisseur Hans Herbots ging ver om de Franse hippiebeul Charles Sobhraj te portretteren in de serie The Serpent. ‘We leefden bijna in een commune. Sommigen schoren zich zelfs niet meer.’
Iedereen kent Charles Manson. De sekteleider die in 1969 zijn ‘familie’ van ontspoorde hippies ophitste om filmsterren brutaal af te slachten, duikt overal in de popcultuur op . Charles Sobhraj, de gifmoordenaar van ‘langharig en werkschuw tuig’ – niet onze woorden – kent bijna niemand. Zelfs Hans Herbots had nog nooit van de moordende juwelier gehoord toen BBC en Netflix hem vroegen om vier episodes van The Serpent te draaien, een achtdelige miniserie waarin een Nederlandse diplomaat de moord op twee rugzaktoeristen in Thailand onderzoekt.
‘Het is vreemd dat Sobhraj bij ons niet bekend is ‘, zegt Herbots over de Indiase Fransman die minstens twaalf mensen vermoordde in Zuidoost-Azië en in de serie vertolkt wordt Tahar Rahim uit Un prophète. ‘Hoe meer ik over hem te weten kwam, hoe fascinerender hij werd. Dat in de jaren 1970 een Nederlander deze zaak met de hulp van de Belgische ambassade oploste, bracht het verhaal ook dichtbij. Daarnaast raakte het donkere thema’s aan die ik ook al in De behandeling onderzocht, zoals waarom iemand tot zoiets gruwelijks in staat is.’
We leefden bijna als in een commune! Sommigen schoren zich niet meer waardoor we er als halve hippies bijliepen.
Dat had je ook aan de 76-jarige Sobhraj zelf kunnen vragen. Die zit in Nepal een levenslange gevangenisstraf uit. Weet hij dat er een reeks over hem is gemaakt?
Hans Herbots: Volgens mij weet hij heel goed wat er over hem verschijnt. Voor hij naar Nepal trok om er zich in 2004 te laten arresteren – niemand weet waarom – leurde hij al met zijn verhaal bij filmstudio’s. Hij was er erg op gebrand om zijn verhaal wereldkundig te maken. Toch blijft hij een mysterie, omdat er bij hem nooit een motief werd vastgesteld.
Bleef hij niet ongrijpbaar omdat hij zowel de zwaktes van de bureaucratische regelnichten als die van de roekeloze vrijbuiters van de jaren zeventig wist uit te buiten
Herbots: Die tegencultuurclash is inderdaad intrigerend. Daarom is de reeks opgebouwd rond twee personages die lijnrecht tegenover elkaar staan. Enerzijds Sobhraj, de kameleon die nergens thuishoort en rugzaktoeristen en hippies in zijn val lokte. Anderzijds Herman Knippenberg, de Nederlandse diplomaat (vertolkt door Billy Howle uit On Chesil Beach , nvdr.) die in Thailand de staat en al zijn regeltjes vertegenwoordigt. Het was interessant om de botsing tussen die twee werelden te voelen.
Welke wereld trok je dan het meest aan: de bureaucratische of de libertijnse jaren zeventig?
Herbots:(lacht) De kracht die in de hippiecultuur schuilt is toch aanstekelijker. Kijk naar de films uit die tijd en je voelt die onbevangenheid. We hebben die organische sfeer ook in de reeks proberen te smokkelen, maar het is moeilijker dan je denkt om dat ongekunstelde uit pakweg Easy Rider te vangen. Gelukkig hielp het om een half jaar met iedereen in Bangkok te zitten. Zo sloeg de free spirit uit de reeks ook op de crew over. We leefden bijna als in een commune! Sommigen schoren zich niet meer waardoor we er als halve hippies bijliepen. (lacht) En toen we ’s avonds uitgingen, leek het alsof we in onze eigen scènes rondliepen. Zonder de moorden, natuurlijk. Zo’n intensiteit is echt heerlijk.
In cinema is het een zeldzaamheid geworden om zo’n lange tijd op de set te vertoeven. Kan er bij tv meer
Herbots:(denkt na) Televisie is inderdaad meer een vrijplaats geworden dan film. Al is het maar omdat daar nu alles sneller vooruit moet gaan. Een film als Apocalypse Now werd in negen maanden gedraaid terwijl zoiets vandaag in zes à acht weken ingeblikt moet zijn. De intensiteit die zich vroeger op filmsets kon opbouwen, is nu vervangen door efficiëntie. Bij een miniserie kun je je wel nog onderdompelen in de productie.
Hoe was het om na zo’n intense ervaring terug te komen in België, dat vlak erna in lockdown ging?
Herbots: Dat was heftig. Ineens belandden we vanuit een miljoenenstad en totale vrijheid weer helemaal alleen in ons huis. Gelukkig waren we wel zo goed als klaar met de opnames en is monteren iets wat gemakkelijk thuis lukt.
Nu ben je met Ritueel bezig, net als De behandeling een verfilming van een misdaadroman van Mo Hayder. Hoe voelt het om voor het eerst sinds lang nog eens in België aan een film te werken?
Herbots: Heel fijn! Toen ik in Bangkok op de set stond, miste ik toch het hartelijke van de Belgische sets. In Thailand word je constant met ‘sir’ aangesproken en is alles georganiseerd zoals in het leger. Het is ook leuk om weer een verhaal van bij ons te vertellen, zelfs al is het op een Brits boek gebaseerd.
En dat filmen met coronarestricties?
Herbots: Dat valt best mee, al helpt het wel dat we niet in discotheken hoeven te filmen. Maar dat mondmasker in combinatie met een bril, dat blijft toch vloeken.
Wees vriendelijk en reageer beleefd op het artikel wat Olleke Bolleke voor u in de media gelezen heeft. We moedigen toevoeging van uw reactie op deze content aan, maar kijken wel naar taalgebruik, mocht u een foutje menen te zien of heeft u een tip!, mail uw nieuwsbeer even, hij zal u dankbaar zijn.
Informatie en bron
Illustraties: Knack.be
Content: Johannes de Breuker
Bron: Knack.be