Als je het mij vraagt, deze week beheersten corona, inflatie en Oekraïne opnieuw het nieuws. Hoe viel de actualiteit bij twee mannen die elkaar wekelijks spreken bij de Scheveningse haven?

Eenmaal in de week treffen ze elkaar, in café Het Zeemanshuis aan de haven van Scheveningen. Sjaak Witkamp (76, links op de foto) en Willem van Breukelen (75) zijn vrienden sinds een jaar of twintig. Wat hield hen bezig, afgelopen week?

Sjaak: „Je hebt geluk. Normaal gesproken zitten we hier altijd een dag eerder. Maar hij ging gisteren z’n vierde coronaprik halen.”

Willem: „En druk dat het was! Die prikhal puilde uit.”

Sjaak: „Ik heb inmiddels drie prikken in m’n mik. Ik vind het wel genoeg zo. Half november ga ik drie maanden naar Thailand. Daar doen ze niet meer zo panisch over die corona.”

Willem: „Wij hebben elkaar ooit leren kennen in een Thais restaurant, hier in Den Haag. Hij zat in de muziek. Daarover raakten we aan de praat.”

Sjaak: „Ik zat in een band, Reza and the Firecats. Ik was Reza, de zanger. We speelden nummers uit de jaren 60. Hij is toen naar een optreden gekomen. Zo is onze vriendschap gegroeid.”

Willem: „Ik heb m’n hele leven in de IT gewerkt. Ik ben begonnen in de tijd van de ponskaarten. De hele ontwikkeling heb ik meegemaakt, totdat ik vijftien jaar geleden met pensioen ging.”

Sjaak: „Ik heb van alles gedaan: bouwvakker, kassenbouwer, in de horeca gewerkt, brandschade opgeruimd. Zestien jaar geleden had ik nogal stevig ‘Koninginnenach’ gevierd. De volgende dag heb ik m’n baas gebeld: ik ben ziek. Sindsdien heb ik geen dag meer gewerkt. Tegen een bedrijfsarts had ik gezegd: ‘Ik ben zó gestresst, ik heb de neiging alles kort en klein te slaan.’ Was niet waar, maar kennelijk klonk het goed. Ik kwam bij een keuringsarts, een heel aardig vrouwtje, die in m’n dossier keek en zei: ‘Ik zie dat u uw hele leven keihard gewerkt hebt. Ik keur u af voor werk verder.’

Willem: „Zo makkelijk gaat dat niet meer. Als je nou steun krijgt, moet je elke week een sollicitatiebrief schrijven.”

Sjaak: „Ja, wij zaten net voor die golf toen alle regels strenger werden. Ik heb geluk gehad. Ik heb een heerlijk leven.”

Willem: „Ik ook. Ik heb altijd goed verdiend. Ik ben alleen. Ik hoef met niemand rekening te houden. Maar een gezin met kinderen heeft het zwaar, met die gasrekening en de inflatie.”

Sjaak: „Ik ga in de winter naar Thailand, drie maanden. Ik heb daar een vriendin. Ik ben er in februari en maart geweest, en in juli ook een maand. Toevallig krijg ik net 731 euro terug van mijn energierekening.”

Willem: „Om me heen hoor ik dat steeds vaker: mensen met een klein pensioentje gaan overwinteren in een goedkoop en warm land. Dat bespaart je een hoop geld.”

Sjaak: „En je leeft daar fijner. Je hoeft al die ellende uit het nieuws hier niet te volgen. Doe ik sowieso niet. Ik kijk ’s ochtends effe op Teletekst en voor de rest geloof ik het wel. In Thailand ben ik helemaal los van al die ellende. Het gaat maar door over die oorlog in Oekraïne. En als die voorbij is, krijg je weer een andere oorlog in het nieuws. Er zijn zat oorlogen in de wereld, waarover steeds wel weer wat te vertellen valt.”

Willem: „Dat ben ik toch niet helemaal met je eens. Deze oorlog voeren ze dicht bij ons. Daar hebben wij last van, met die hoge energieprijzen. En het stikt tegenwoordig van de cowboys in die business. Er zijn een hoop duistere figuren die nu hun zakken vullen.”

Sjaak: „O, maar da’s niks nieuws. Slechte mensen heb je altijd en overal gehad, toch?”

Opgetekend door Gijsbert van Es