AMSTERDAM: Er zijn weinig dingen die mij nog écht verrassen op elf kilometer hoogte. Ik heb gefeest in First Class, gehuild in Economy en gescholden in Business. Maar zelfs ík, als wereldreiziger, luchtvaartliefhebber en levensgenieter, ben de laatste tijd opgeschrikt. Niet door een slechte maaltijd of huilende baby’s, maar door iets veel ongrijpbaarders: turbulentie. En nee, ik heb het niet over dat gezellige gehobbel bij het dalen. Ik heb het over luchtzakken die je plotseling drie meter de lucht in katapulteren en je daarna weer zes meter omlaag slingeren. Zonder waarschuwing.

De lucht wordt onvoorspelbaarder, en dat is niet alleen mijn gevoel. De cijfers liegen niet. Sinds 1979 is het aantal zware turbulentie-incidenten boven de Noord-Atlantische routes met 55 procent toegenomen. Matige turbulentie is met 37 procent gestegen en lichte turbulentie zelfs met 17 procent. En dat is nog maar het begin. Wetenschappers voorspellen dat het aantal incidenten in sommige gebieden tegen 2050 tot wel vier keer zo hoog zal zijn. Vier keer! Dan kun je je stoeltje maar beter rechtop zetten, voor altijd.

De afgelopen maanden zagen we de gevolgen. Een passagier overleed op een vlucht van Londen naar Singapore na een plotselinge daling, en meer dan honderd mensen raakten gewond. En deze week nog moest een Delta-vlucht uit Salt Lake City een noodlanding maken nadat 25 mensen gewond raakten door turbulentie. Dat is geen incident meer; dat is een patroon.

De grote boosdoener? Klimaatverandering. De stijgende temperaturen verstoren de jetstreams, die op hun beurt voor chaos zorgen in de luchtlagen waarin vliegtuigen zich bewegen. Je ziet geen wolk, geen storm, en toch slaat het toe als een onzichtbare hand.

En toch zie ik ze weer: mensen die, zodra het seatbelt-sign uitgaat, meteen losklikken, de benen strekken, slippers aantrekken en hun tablet op schoot leggen. Alsof de hemel een wellness is. Maar luister goed: je seatbelt is je enige echte reddingsmiddel op die hoogte. Niet die zuurstofmaskers of die lullige reddingsvestjes onder je stoel. Nee. Die simpele klik kan je rug, je nek en uiteindelijk je leven redden.

Ik zeg het niet vaak streng, maar nu wel: laat die gordel om. Altijd. Zelfs als het lampje uit is. Doe het voor jezelf, voor de crew en voor je medepassagiers die geen rondvliegende iPads in hun gezicht willen.

We kunnen de lucht niet temmen, maar we kunnen wél slimmer vliegen. Dus klap dat tafeltje in, trek je riem strak en vlieg zoals het hoort: met stijl én verstand.

Olleke Bolleke in Thailand 
Bron: https://www.luchtvaartnieuws.nl/columns/column/riemen-vast