SURIN:- Lucky was druk bezig om wat vers gemaaid gras op te eten toen ze een speciale traktatie zag die een toerist haar voorhield. Ze liet haar volgende hap gras abrupt vallen, stak haar slurf uit en vroeg om de banaan. Voor het eerst in negen jaar was de 32-jarige Lucky weer terug in haar geboortedorp in de landelijke provincie Surin in het noordoosten van Thailand, waar toeristen veel zeldzamer zijn dan op het vakantie-eiland waar ze vroeger werkte. Ze gek van bananen; ook van suikerriet of watermeloen,” zei Lucky’s mahout, Khun Aon Salangam. Zijn magnifiek intimiderende olifant mag dan bijna 4 ton wegen en ongeveer 3 meter hoog zijn, maar “ze is een lieverd”, zo vertelde Aon.

Lucky zeulde samen met haar zus, Kaewmani, toeristen rond in een olifantenpark op het eiland Phuket in het zuiden van het land. Maar net als duizenden andere dikhuidigen in heel Thailand – en 200 alleen al in de provincie Surin – moesten ze met hun eigenaars naar huis terugkeren toen de pandemie de toeristenindustrie van het land verwoestte, welke nog niet volledig hersteld is. 

Bezoekers van het kleine dorpje Baan Ta Klang, met misschien wel 100 huizen, worden meteen getroffen door een verbazingwekkende, zelfs verontrustende aanblik: bijna elk huis heeft buiten een of meer olifanten vastgeketend. Op wegen in de buurt is het niet ongebruikelijk om dikhuiden te zien rondscharrelen met hun mahouts schrijlings op hun dikke nekken terwijl voertuigen er voorzichtig omheen navigeren. 

Thaise overheidsinstanties schatten dat het land 3.800 olifanten in gevangenschap heeft en ongeveer 3.600 in het wild. In tegenstelling tot andere landen met een aanzienlijke populatie in gevangenschap, zijn die in Thailand bijna allemaal in particulier bezit, waarbij de dieren en hun nakomelingen van generatie op generatie worden doorgegeven. 

Khun Kaennapa Suksri bezit zes olifanten, waarvan er drie afstammen van een 67-jarige matriarch die ze erfde. Het grootste deel van de afgelopen 20 jaar hadden Khun Kaennapa en haar partner in de badplaats Pattaya op het vasteland gewerkt, waar ze toeristen ritjes op een olifant aanboden.

Toen de toeristenstroom nav de pandemie staakte, probeerde het paar in Pattaya vol te houden, in de hoop dat de pandemie slechts een korte verstoring zou veroorzaken. Maar hun spaargeld was binnen een jaar op en ze moesten terug naar Baan Ta Klang, dat een eigen toeristenpark heeft, Elephant World, dat is geïntegreerd met een onderzoekscentrum. “Zes olifanten verzorgen is niet goedkoop”, zo vertelde khun Kaennapa. Maar op zoek gaan naar een nieuwe eigenaar zat er óók niet in. “Ik denk er nooit aan om ze te verkopen, omdat ik niet weet hoe goed de nieuwe eigenaar voor ze zal zorgen. We moeten gewoon manieren vinden om geld te verdienen om ze te voeden.”

De olifantenfamilies in Baan Ta Klang – sommigen houden hun dieren hier permanent, om in het plaatselijke park te werken of als huisdier – weten dat veel mensen het wreed vinden om olifanten te ketenen. Maar de eigenaren zeggen dat hun dieren als onderdeel van het gezin worden beschouwd en dat hun welzijn koste wat het kost voor hen van het grootste belang is.

“De mensen uit de westersevwereld beschuldigden ons ervan onze olifanten niet lief te hebben en ze te martelen door ze toeristen rond te laten dragen of haken te gebruiken en ze vast te binden,” zo zei Aon, terwijl hij Lucky met een hooivork meer gras aanstak. “Ze moeten begrijpen dat als de olifanten vrij rondlopen, ze het veld of eigendom van de buren zouden vernielen. Erger nog, ze zouden kunstmest kunnen eten, denkend dat het voedsel is.”

Voor eigenaren van de dikhuiden ziet de toekomst weer een beetje zonnig uit Nu internationale bezoekers in grotere aantallen beginnen te arriveren – de regering verwacht dit jaar 28 miljoen buitenlandse toeristen, vergeleken met minder dan 500.000 in 2021 en 40 miljoen in 2019 – worden sommigen teruggeroepen naar toeristische bestemmingen. 

Khun Aphiwat Chongchaingam maakte zich op om met zijn vier dikhuiden terug te reizen naar het olifantenpark in Pattaya waar ze werkten. De reis duurt 12 uur per vrachtwagen en kost bijna $ 2.000, die hij moest lenen van familieleden. “Het is goed om thuis te zijn, maar we zitten al twee jaar zonder werk en het was niet gemakkelijk”, zei Aphiwat. 

Hoewel Khun Aphiwat er zeker van is dat zijn olifanten weer een prachtige tijd tegemoet gaan, zijn dierenwelzijnsactivisten het daar niet mee eens. Ze willen dat er een einde komt aan het olifantentoerisme. Vóór de pandemie waren er in het land verhitte debatten over hoe en of er een evenwicht kon worden gevonden tussen wat het beste was voor de zeer intelligente dieren en de mensen die van hen afhankelijk waren om in hun levensonderhoud te voorzien.

De toeristische pauze van de pandemie gaf de autoriteiten de tijd om de benadering van olifanten in gevangenschap te bestuderen, en zowel de dieren als de eigenaren zullen een aantal veranderingen tegemoet gaan zien. De virusziekte Covid was de resetknop voor Thailand’s operatie voor olifantentoerisme”, aldus khun Somchuan, de regeringsfunctionaris, die zei dat het land naar zijn mening ’s werelds leidende richtlijnen heeft opgesteld voor het beheer van het welzijn van dieren. “De olifantenkampen zullen aan onze standaard moeten voldoen en geaccrediteerd moeten worden,” zei khun Somcuan. “Thaise olifanten hebben veel regels en voorschriften hen te beschermen, en overtreders zullen worden vervolgd.” 

De plaatselijke boeddhistische tempel heeft ook een olifantenbegraafplaats heeft. De abt van de tempel, die opgroeide in de buurt van olifanten, zei dat hij liever had dat de olifanten in hun natuurlijke habitat in Surin bleven. Maar hij voegde eraan toe dat hij hun economisch belang voor de dorpelingen begreep en zei dat er een evenwicht kan worden bereikt tussen het respecteren van de rechten van olifanten en erop rekenen dat ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien. 

The New York Times