PATTAYA: Al jaren is Pattaya de plek waar dromen van liefde tegen de realiteit aanlopen. Het is een zonnige stad waar genegenheid en illusie hand in hand gaan, en hartzeer net zo normaal is als de zonsopgang.

Mijn berenmaat Olleke Bolleke schrijft vaak over mensen die van grote hoogte naar beneden duiken. Het zijn tragische verhalen die in de Thaise media morbide leden van de ‘zweefclub’ worden genoemd.

We kennen die verhalen wel, en in 99% van de gevallen gaat het om liefde die fout gaat in een stad die alles belooft maar niks garandeert.

Voor de mensen die hier al lang wonen, is het meer van hetzelfde. Het “zij zei dat ze van me hield”-syndroom heeft door de jaren heen veel slachtoffers gemaakt — mannen die op zoek zijn naar liefde, avontuur of ontsnapping, maar keihard in de realiteit botsen.

Pattaya wordt gepromoot als de stad van glimlachen, maar achter die lachjes schuilt een wereld van eenzaamheid en het ruilen van geld voor gezelschap. Relaties zitten vaak in de grens tussen echte genegenheid en financiële verwachtingen. 

“Mensen denken dat ze de liefde van hun leven hebben gevonden,” zei een expat. Maar Pattaya draait niet om blijvende relaties; het gaat om het moment.

De stad laat gewoon zien wat mensen erin stoppen. Mannen die fantasieën zoeken, vinden die; vrouwen die willen overleven, bieden dat aan. Tussen deze verlangens ontstaan kwetsbare romances — leuk voor even, maar destructief als de illusie vervaagt.

Elk jaar komen er weer hoopvolle nieuwkomers aan op de luchthaven Suvarnabhumi, klaar voor een nieuw leven. En elk jaar verlaten mensen de stad met gebroken harten of schulden. Die cyclus is net zo voorspelbaar als de golven die het strand bereiken.

Jelle, correspondent in Thailand