ZARREN:- Ze staat daar echt, te midden van een gemiddelde West-Vlaamse woonwijk: een paalwoning, op een vijver met duizend vissen, bewaakt door olifanten, gemaakt door Thaise ambachtslieden op blote voeten. Maar bewoond door Erwin Casier, maker van zeepjes en appeltaarten.

“Rex! Gij bangerik! Kom aan tafel, kom.” Rex is een havanezer, een witte schoothond met een groot lawaai en een klein hartje. Hij springt op de stoel naast zijn baas, zet zijn borst op en kijkt fier over de keukentafel uit. Vier tellen. Dan springt hij weer op de plankenvloer om te blaffen en te drentelen en daar voor de rest van de namiddag niet meer mee te stoppen. Rex is weinig gewend aan vreemde bezoekers. 

Het is niet alleen dat zijn thuis voor vreemde indringers een oninneembaar fort is, alleen toegankelijk langs een loopbrug. Het is dat die baas van hem zo’n drukke ambachtsman en neringdoener is.

De pancartes en affiches aan de straatkant hinten er al naar. Alhier verkoopt men – hou u vast: harde en zachte wafels, rijst- en appeltaartjes, pudding, 28 soorten soep, bedrukte petten en T-shirts, kleurige zeepjes en geurige kaarsen. 

Alles huisgemaakt door de baas van Rex: Erwin Casier. Maar voor er antwoord komt op de vraag waarom de man des huizes zoveel stielen aanhoudt, dringt zich een andere vraag op. Het huis waar hij werkt en woont, waant zich in het Verre Oosten. Het staat midden in een woonwijk in Zarren, een dorp diep in West-Vlaanderen, op palen in een waterplas die wordt omzoomd door riet en bewoond door duizend vissen. 

Waarom?
Het korte antwoord is dat hij een meer dan gezonde fascinatie heeft ontwikkeld voor Thailand, het land waar het goedkoper is om nieuw textiel te kopen dan om beddengoed naar de wasserij te doen. Het land van waaruit standbeelden overkomen om in Koekelare het straatbeeld te sieren. Het land waar hij de vrouw ontmoette naar wie hij maandenlang brieven schreef – vertaald door een beëdigde tolk – vooraleer hij met haar trouwde.

MUG-helikopter
Het lange antwoord had hij op een haar na niet gegeven. Hij stond op het punt om af te zeggen. Om zijn verhaal toch maar niet in het lang en in het breed en in de krant te doen. Zijn gezondheid pruttelt tegen. Hij voelt ruis op zijn hart. Niet voor het eerst. 

Er was al eens dat incident, een jaar of tien geleden. Hij was lijnrechter in het voetbal – een oude hobby die hij had opgenomen na de scheiding van zijn tweede vrouw. Het gebeurde tijdens een wedstrijd in tweede provinciale, in Hooglede. “Een belangrijke wedstrijd, met veel volk. Ik had stress, ik maakte mij nerveus, ik wilde het te goed doen. En ineens ging ik helemaal van de plank.”

Hij weet het zelf niet meer, maar de MUG kwam, per helikopter. Die landde pardoes op het voetbalplein, en nam hem mee. Het verdict was relatief mild. Stress en zuurstoftekort hadden hem doen instorten. Zijn longen konden niet meer mee. Met dat lijnrechteren moest hij stoppen. Stress kent hij wel nog. Zijn hart is bezwaard. Maar hij gaat het verlichten, heeft hij besloten, door wél in het lang en in het breed en in de krant zijn verhaal te vertellen.

klik HIER om verder te lezen