Bij zaken doen in Thailand behoor je véél beren op de weg te zien!

23 april, 2021

~WIE TROUW EEN VROUW OM HET LIJF, VERLIEST HET LIJF MAAR HOUDT HET WIJF~
(Een uitspraak van Adriaan Poitiers, dat staat in het bargoens voor: “Wie trouwt met een teef voor de tieten, verliest de tieten en houdt de teef”)

THAILAND:- Arnold is een vage Nederlandse kennis. Vaak zie ik hem lange tijd niet en dan staat hij ineens voor de deur of belt, zoals vorige week. Zin in een biertje? belde hij mij. Ja hoor, zei ik, is er iets te vieren? Jazeker zei Arnold, dan kunnen jullie kennis maken met mijn nieuwe vriendin.

ALWEER, WILDE IK ZEGGEN!
Maarrrrrr kon nog net mijn mond houden. Hij heeft namelijk zo ongeveer om de 3 maanden een nieuwe vriendin. Om Arnolds woorden ter herhalen: Een Thaise vriendin kan blijven zolang ze gezellig en lief is, maar zodra ze gaat zeiken over een huis bouwen, trouwen, gouden kettingen enzo, dan is de vriendschap snel over. Een partner is een partner en niet iemand waar ik aan moet gaan duwen en trekken om haar in de goede richting te krijgen. Arnold is altijd opgewekt, maar wil geen energie steken in dames die anders willen of denken.

Als we rond 17.00 uur bij zijn huis arriveren maken we kennis met de nieuwe vlam. Lange zwarte haren, strakke spijkerbroek, een truitje dat nauw sluit om haar ranke lichaam, hoge hakjes, lipstick, prachtige spleetogen en lange gelakte nagels. Kortom, dit is er eentje hoor. Ze brengt bier en water voor Yui als we gaan zitten en Arnold gaat meteen van start met zijn laatste goeie mop.

Als we uitgelachen zijn verteld Arnold dat hij met zijn nieuwe vriendin in zaken wil gaan. Zoals? vraag ik. Wel, beleggingen, investeringen en zo. En zijn nieuwste vlam Fon heeft gestudeerd in Bangkok en wil mij daarbij helpen. Weet je dat wel zeker? vraag ik Arnold. Ik bedoel, ze ziet er uit of ergens heel goed in is, maar niet in zaken doen lijkt mij. Arnold wuift de kritische opmerking weg met een ‘Ik blijf er zelf bij hoor’. Voordat je haar jouw geld laat beheren zou ik eerst maar eens naar haar opleiding in Bangkok vragen, al is het maar voor de zekerheid, voeg ik nog even toe. De rest van het borreluurtje was weer gezellig en we spraken af om de volgende keer bij mij te proosten.

Drie dagen later belde Arnold mij. Fon was vertrokken, Arnold had haar toch maar naar haar diploma’s gevraagd, maar die zouden bij de moeder liggen. De naam van de universiteit in Bangkok die ze opgaf was op internet niet terug te vinden. Na nog wat ‘vervelende’ vragen aan haar heeft ze boos haar koffer ingepakt.